5 سبک حل تعارض در روابط

حل مسئله و مصالحه دو سبک کارآمد در حل تعارضات است. 
 

یکی از نکات بسیار مهم در ارتباط این است که سبک های حل تعارض، اکتسابی است. از همین روی باید این مهارت که یکی از مهارت های زندگی است را به درستی آموخت. 

این نکته، بسیار قابل اهمیت است که هر کس می تواند اقدام به یادگیری حل تعارضات در زندگی خود کند و به روابط خود بهبودی ببخشد. اگر یاد نگرفتیم که تعارضاتمان را درست کنیم، تا آخر عمر محکوم خواهیم بود.
 

پنج سبک برای تعارض می توان نام برد. این پنج سبک عبارت است از:
 

در این سبک حل تعارض، در اصل تعارض با سیطره یکی از طرفین بر دیگری، تعارض از بین می رود. یکی از طرفین با ابزار قدرتی که دارد سعی می کند، نظر و اندیشه خود را بر دیگری بقبولاند و دیگری هم نسبت به این امر تسلیم می باشد. این سبک حل تعارض نمی تواند یک سبک مناسب برای حل تعارض باشد.

افرادی که دارای یک شخصیت سلطه جو هستند در روابط خود غالباً از این سبک حل تعارض در مورد دیگران بهره می گیرند. افراد مبتلا به اختلال شخصیت نمایشی،[1] اختلال شخصیت خودشیفته[2] و نیز اختلال شخصیت ضداجتماعی[3] در رابطه خود بیشتر از این سبک حل تعارض بهره می گیرند.  
 

در این سبک حل تعارض، شخص به خاطر دیگری تسلیم راه کارها و راه حلی می شود که دیگری آن را بیان می کند. در این سبک در اصل تعارضی حل نمی شود بلکه خواسته یک طرف بر خواسته طرف دیگری غلبه پیدا می کند. افراد مبتلا به اختلال شخصیت وابسته[4] غالباً از این سبک حل تعارض بهره می گیرند. این افراد برای اینکه بتوانند این رابطه را با دیگری حفظ کنند به راحتی تن به خواسته های طرف مقابل می دهند و در هنگام تعارض میان خواسته های خود و دیگری، خواسته های طرف مقابل برای ایشان ارزش بیشتری دارد. این افراد به شدت به دنبال حفظ رابطه خود با دیگری هستند، از همین روی این سبک حل تعارض، غالبی ترین سبکی است که این افراد از آن بهره می گیرند.
 

اجتناب، سبکی است که افرادی به دنبال استفاده از این هستند که حوصله حل کردن تعارضات را در روابط با دیگران ندراند. از همین روی گاه تن به تسلیم می دهند گاه تحمیل و گاه به راحتی از این رابطه خارج می شوند و به گونه ای دوری می کنند. افرادی که مبتلا به اختلال شخصیت اجتنابی[5] هستند، غالباً این سبک حل تعارض را در روابط خود به کار می گیرند و از داشتن ارتباط طولانی مدت با افراد دوری می کنند.

این سه سبک برای حل تعارض، سبک هایی است که ناکارآمدی آن مشخص است چرا که این رابطه، یک رابطه برد-باخت هست، یعنی در تعارضات پیش آمده یکی از طرفین سعی می کند برنده این رابطه باشد و دیگری بازنده و در برخی موارد رابطه تعطیل می شود.

این نوع از سبک های حل تعارض می تواند تهدیدی برای صمیمت باشد که از جنس احساس بوده و منج به تشدید تعارض در آینده نزدیک می شود.
 

یکی دیگر از سبک های حل تعارض، مصالحه هست. در مصالحه رابطه به صورت برد-برد می باشد و هر دو طرف در تعارض پیش آمده، خواسته هایشان مورد توجه قرار می گیرد. منتهی در این سبک از حل تعارض، در اصل تعارض حل نمی شود بلکه به خاطر اینکه دو طرف رابطه از آسیب های سبک های دیگر، به دور باشند، با مصالحه ای که با هم می کنند از این تعارض عبور می کنند، گرچه ممکن است در این نوع از حل تعارض، عدالت واقعی تحقق پیدا نکند ولی به مانند سبک های بیان شده، خواسته یک طرف فدای خواسته های دیگری نمی شود.
 

یکی از بهترین سبک های حل تعارض، حل مسئله است. در این سبک دو طرف به دنبال حل مسئله و تعارضی هستند که در میان ایشان رخ داده است. در این سبک حل تعارض، هر کس به اندازه حقی که در این تعارض دارد، بهره می گیرد.

این دو نوع سبک بیان شده (4 و 5)، به عنوان سبک های کارآمد به شمار می آیند چرا که زمینه ساز عمق بخشی بیشتر به صمیمیت میان دو طرف خواهد شد، از جنس منطق بوده و در نهایت تعارض های به وجود آمده در رابطه را به درستی حل می کند.
 

والدین اولین معلمان حل تعارض برای انسان هستند. فرزندان از طریق الگوگیری از والدین خود، سبک ها را در زندگی می آموزند و آنها را به کار می گیرند.
این بخشی از آموزش های روانی است که انسان همراه خود از خانه به دیگر موقعیت ها می برد. سبک های ارتباطی، سبک های حل تعارض، سبک های شناختی، سبک های مدیریت استرس، اعتماد به نفس و عزت نفس، اینها مجموعه مسائلی روانی است که خانواده ها آنها را به فرزندان خود می آموزند و آنها از طریق الگوبرداری در دیگر موقعیت های زندگی آنها را به کار می گیرند.